‘Weg met het patriarchaat’, zeggen de jonge vaders
‘Ik vind tegen een schommel aanduwen gewoon niet zo leuk!’ Destijds heb ik het hem niet horen zeggen.
Op mijn laptop woekert een woud aan half affe-Word documenten, en tijdens het grasduinen stuitte ik op deze. Ik las hem, en las hem opnieuw, en ik zat meteen weer in het voorjaar van 2020.
Drie jaar na dato is de wereld weer een beetje anders.
Maar toch niet zó anders. En daarom publiceer ik dit essay alsnog hier.
Terrasgangers
Het is iets onvoorstelbaar grappigs als vrouwen, helemaal als ze klein en popperig zijn, een zware, raspende stem blijken te hebben.
Moonboots in de Rutschhutte
`En? Ben je al gegrepen door het wintersportvirus?’ appt een vriendin. Net als bij mij staat haar hele insta-tijdlijn vol met foto’s van skiënde mensen, snowboardende mensen, mensen die proosten met een Apérol of een biertje in de zon, tegen een achtergrond van besneeuwde bergtoppen.
Er zijn zat mensen die niet kunnen skiën. Waarom zou ik dat wel moeten?
Lees nu ons zomernummer
Deze zomer verslind ik zomernummers van magazines. En na het zoveelste generieke artikel vol holle frasen en oninteressante ontdekkingen besluit ik: Magazineland, dit kan beter.
Trauma’s? Ongetwijfeld
Ik liep in Park Lepelenburg, kauwde op een broodje en luisterde naar een interview met Roxane van Iperen. Daardoor had ik niet meteen door dat er een tweelingkinderwagen mét inhoud in het koude decemberwater lag.
Maar de zwemkleding moest uit
‘Ik dacht toch echt dat ze hier een zwembad hadden.’ Mijn vriend maakt een ik-weet-het-ook-niet-gebaar. ‘Dat wás het zwembad’, zegt een vrouw in badjas, die ons vanuit de zithoek heeft afgeluisterd.
Wanneer stop je met je boek schrijven?
‘En heb je al een idee wanneer je sabbatical eindigt?’
Ik stak een minimozzarella in mijn mond en dacht na.
‘Hoe vind jij mama deze vakantie?’
‘Hoe vind jij mama deze vakantie?’
‘Gewoon. Zoals altijd. Pak jij die punt daar?’