Terrasgangers

Op het terras van het Strandhotel

‘Zo! En toen waren wij er, om de rust te verstoren!’ De man met de rieten hoed, klaar om de kop van zijn Leffe blond af te slurpen, kreeg een klap op zijn rug. 

De dader, een lange man met een t-shirt met het logo van Harley Davidson erop, stapte met zijn lange benen op de vrouw met de roodbruin verbrande rug af. Zij was half overeind gekomen uit haar strandstoel, haar benen bleven in een hoek van negentig graden staan. Alsof ze de beslissing om te gaan staan, ofwel weer te gaan zitten, nog even wilde uitstellen. 

Het Harley Davidson T-shirt werd gevolgd door een andere vrouw. Ze was klein, droeg een tuniek met bloemen en een blauwe driekwartbroek. Ze tuitte haar lippen, en leek tijdens het uitdelen van de drie zoenen het propje dat haar mond vormde zo ver als mogelijk van de wang van de ander te willen houden. Misschien was ze gewend om twee mensen tegelijk te kussen: de een kreeg de wang, de ander de lippen. 

‘Zo, gaan we erbij, Trees? Of pakken we met z’n viertjes die grote tafel daar?’ zei Harley Davidson. Trees haalde haar schouders op en zei ‘Laowe die gewon pákkeh’. Ik schoot in de lach. 

Het is iets onvoorstelbaar grappigs als vrouwen, helemaal als ze klein en popperig zijn, een zware, raspende stem blijken te hebben. 

Trees was inmiddels gaan zitten aan de grote tafel, Harley Davidson trok er twee stoelen bij. ‘Wij gaan hier zitten,’ verduidelijkte hij tegen de serveerster, die op dat moment met een vol blad langsliep. ‘Helemaal prima!’ riep die, waarna ze over een hond heenstapte en even verderop het dienblad begon uit te laden. Ondertussen verzamelden de andere twee hun drankjes, telefoons, e-reader en Jo Nesbø-pocket. ‘Moet dit in je tas?’ vroeg de rieten hoed. ‘Het is twee meter!’ riep zijn vrouw verbouwereerd uit. 

Trees greep de menukaart, en kraste: ‘Roseej. Roseej. Roseej. Joa, daor habbe we roseej.’ Even later hadden ze allevier een drankje voor hun neus. ‘Mooi boek?’ vroeg Harley Davidson aan de rieten hoed. 

‘Ben er net in begonnen,’ antwoordde die. 

‘Maar al die boeken zijn hetzelfde,’ vulde zijn bruinrode vrouw aan. ‘Dus dit zal ook wel weer spannend worden.’

Ineens werd het hele terras opgeschrikt door het tromgeroffel van de 20th Century Fox-tune. Harley Davidson haalde zijn telefoon tevoorschijn, inmiddels schalden de blazers uit de mini-speaker. Hij nam op en hield de telefoon een stukje van hem vandaan.

‘Opaaaaa,’ klonk het. 

‘Jézus,’ grapte de hoed, ‘wát een herrie!’ Hij keek opzij, zijn vrouw wierp een snelle blik op haar telefoon.

‘Jaaaaaaa, opa en oma hier!’ zei Harley, en duwde de telefoon onder neus van Trees, die haar mond vol rosé had. Met bolle wangen en haar mond weer als een propje zwaaide ze enthousiast. 

‘En kijk,’ de telefoon maakte een cirkel, ‘Henk en Emmeke zijn er ook.’ 

Flauwtjes zwaaiden de twee naar het kleine meisje op het scherm. 

‘Opaaaaa, wil je horen hoe ik Suzan & Freek na doe?’ 

Harley stak zijn duim omhoog; op het terras leek het heel even, kortstondig, stil te vallen. 

Een paar minuten later liep ik naar de de wc. Die was bezet. Ik wachtte. Toen de deur opgedraaid werd verbaasde het me niet dat het Emmeke was die eruit stapte.