Klop klop. Rita kijkt op vanachter het glazen raam. ‘Ik ga naar huis. Kun jij even naar kamer 23 gaan? Mevrouw is er bijna.’ Rita knikt en tast met haar voeten de vloer onder haar bureau af. Ah, daar zijn haar muilen. Ze staat op en loopt de gang van de kraamafdeling in. Beneden klinkt gerinkel. Een ontbijttrolley. De deur van kamer 23 is gesloten. Langzaam opent Rita de deur.

‘Deur dicht!’ Dokter Pluimen heeft zich alweer omgedraaid en richt zich tot de liggende vrouw. ‘Mariëtte, ze is er bijna. Nog één keer persen, ja? Op de volgende wee.’ Twee zongebruinde benen hangen in de steunbeugels, de voeten in wollen sokken, de tenen omhoog. Naast Mariëtte zit een lange, dunne man met zwarte krullen. Zijn hand houdt de hare vast. Hij heeft een bleek gezicht en staart naar het kruis van zijn vrouw. Mariëtte begint te hummen, Rita ziet dat haar knokkels wit worden. Haar man draait zijn gezicht naar haar toe en fluistert iets in haar oor. De commode staat langs de wand, op haar tenen loopt Rita erheen. Mutsje, thermometer, desinfecterende alcohol, naald, draad, schaar, kraamverband, alles ligt er. Nu wachten. Ze kijkt op haar horloge: vijf voor acht. Met een beetje mazzel kan ze over twintig minuten met rookpauze.

Mijn geschiedenis begint op 17 augustus 1981 om 7:59. Direct na mijn geboorte krijg ik een plastic armbandje om mijn pols, dat nauwelijks breder is dan een waskaars. Dagmar staat erop. Mijn ouders hebben zich voor de naam van hun eerste kind laten inspireren door zangeres Dagmar Krause. Deze Duitse kleedde de nummers van de Duits/Britse avant-garde progressieve rockgroep Slapp Happy aan met een origineel en idiosyncratische zangstijl, die volgens Wikipedia door sommigen erg geapprecieerd wordt, maar door anderen gehaat.

Mijn ouders sporen mij nooit ergens toe aan. Ze zijn allang blij dat ik niet aan de drugs zit en m’n school afmaak. En dat niemand in de familie een gesloten inrichting hoeft worden opgenomen.

En hoewel ik jarenlang het liefst Cindy of Wendy had geheten, en liever een hoofd had gehad dat in plaats van door schapenkrullen begroeid was door blonde, steile lokken, zoals bij Barbie, en ik had ook wel graag witte kanten sokken en zwarte lakschoentjes had willen hebben, of L.A. Gears met lampjes, of échte All Stars en geen O’ Hara’s, maar zeker geen BERGSCHOENEN DIE BETER ZIJN VOOR JE VOETEN, kan ik, wat de naam Dagmar betreft, achteraf gezien alleen maar dankbaar zijn.

In mijn jeugd kreeg ik geen bewijsdrang mee, geen hoge verwachtingen en geen dringende ambities. Maar wel een naam die grilligheid uitdrukt, staat voor ambivalentie en voor een eigen identiteit.

Echt een naam voor iemand die nu een roman aan het schrijven is. Maar bent u niet zo van het lezen, dan kunt mij inhuren voor blogs, columns en andere commercieel ingestoken tekstklussen.

Foto door Jelena Simidzija / The Odd Bunch