Maantjes en driehoeken
Illustratie door Margot Holtman
De één ontsluit zich op magische wijze. Een ferme tik op de rand van het aanrecht en het blik barst open. Het zachte deeg duwt zich naar buiten, het is bijna obsceen. De papieren wikkel in de vorm van een wybert gooit hij weg: het belandt naast de prullenbak.
De ander bestaat uit stijf bevroren deegtegels met plastic schutvelletjes ertussen. Alsof ze elkaar niet mogen kennen. De tegels stalt ze uit op de broodplank. Die is te klein voor alle vellen, dus ze gaat verder op het natte aanrecht. De hoekjes van de tegels zwellen op, ze worden wittig,
De heteluchtoven bromt. Hij legt de kromme rolletjes op de bakplaat. Drie om drie. Nee, niet op 220 graden, al staat dat op de wikkel. Een heteluchtoven wordt altijd heter dan een normale oven, wist je dat niet?
‘Doperwten, aardappel, kaas. Even kijken in de koelkast, wat hebben we nog liggen. Crème fraîche erin doen? Kerrie? Rozijnen?’ Op alles zeggen we ‘nee’. Ze zucht. ‘Ga weg, ik doe het zelf.’
‘Mogen we ook niet de flapjes dichtmaken met een vork en ei erop doen?’
‘Ik roep jullie wel, oké?’
De halve maantjes hebben donkere puntjes en een dikke buik. ‘Toch iets te lang in de oven geweest’, bromt hij. We eten zwijgend. Croissant met jam en roomboter. ‘Weet je wat ook lekker is? Om een stukje brie in een deegrolletje te doen en dan af te bakken.’ We knikken. Het recente beeld van gesmolten druipsteenkaas in mama’s oven staat ons nog levendig voor de geest.
Door de hitte zijn een paar driehoekjes langs de rand gebarsten. Ze snijdt er één door midden, haar bril beslaat door de stoom. We giechelen. Doperwten, aardappel en kaas. En kerrie. Het lijkt erger dan het proeft. ‘Toch veel beter dan een zak chips,’ besluit ze.
Dit is deel 2 in de serie Eten met de Gezusters Holtman, een rubriek die ik maakte met mijn zusje, illustrator Margot Holtman (o.a. bekend van De Volkskrant), voor het inmiddels ter ziele gegane online food magazine Potaatoo van Merel Kamp. Hierin beschrijven en verbeelden we de gerechten uit onze jeugd.
Want eten is leven, maar samen opgroeien in een somewhat disfunctionele familie is dat ook.
