Love Yourself

Foto door Thiago Matos via Pexels

‘Doe het nou maar.’

Shit, nu moet hij wel. Jomo beweegt de muis. De pijl schiet van links naar rechts en weer terug. ‘Kom op. Doe het. Nu.’ De pijl zweeft voor Johans dichte oog. Op zijn kaak en voorhoofd zitten hechtingen, bijeengehouden door witte plakkers. Alsof het duizendpoten zijn die niet mogen ontsnappen. Om Johans hoofd heen zit verband, tussen de openingen steken kleine haartjes. Jomo navigeert de pijl bij de foto vandaan. Eerst even water drinken. Dan gaat hij het doen. ‘Anders heeft het geen zin meer.’

Het Idee voor de Actie met de Foto openbaarde zich de dag ervoor, toen Jomo naar zichzelf in de etalageruit van Love Yourself - Mode voor hem en haar aan het kijken was. Dat doet hij graag. Dan waant hij zich in een fotoshoot, met een blik die door de schaduw van zijn overhangende wenkbrauwen heel mysterieus lijkt. Een man met krullen en een zelfbewuste pose. Tegelijkertijd is hij zich, zo op straat, bewust van zijn omgeving. ‘Jezus, wat een ijdeltuit.’ Dus veinst hij interesse in een paar schoenen achter de winkelruit.

‘Denkt zeker dat hij er leuk uitziet. Nou, ik zou mijn hond er nog vanaf trappen.’

Op straat geldt dat je niet mag opvallen. Behalve als je onderdeel bent van een groep. Maar wanneer je je afwijkend gedraagt zonder groepsbescherming ‘vraag je erom.’ Waarom? Dat weet je niet. En dus kijkt Jomo, zodra hij zich bekeken voelt tijdens het etalagestaren, weg. Naar het eind van de straat. Naar daar waar hij zogenaamd naartoe moet.

‘Homo.’

Zojuist is Jomo wezen winkelen bij Love Yourself, hij heeft zichzelf helemaal in het nieuw gestoken. Met een goeie jeans, afgeprijsd naar honderd euro. Witte sneakers, ook in de uitverkoop, tachtig euro. Een donkerblauwe trui van lamswol, honderddertig euro. En een leren jack, tweehonderdvijftien euro, wederom in de sale.

In totaal iets meer dan de vijfhonderd euro cadeaugeld die hij van zijn moeder kreeg. Daarom besluit hij de winkeldame te paaien door belangstellend te informeren naar de Love Yourself-nieuwsbrief en de social-media-activiteiten. Als selfmade entrepreneur heeft hij namelijk dagelijks te maken met marketing en met wat gratis tips en wie weet een strategiesessie helpt hij haar met plezier verder op weg.

Mag hij anders even haar pennetje lenen?

Kijk: ‘Schrijf je in voor de nieuwsbrief.’ Meteen een streep erdoor. Want dat zegt de mensen niks. Daarvan moet ze maken: ‘Mis geen enkele aanbieding!’. Dan confronteer je de lezer met een gevoel van verlies. Mensen willen niets verliezen, dus zo’n zin triggert ze om zich in te schrijven. Ja, da’s echt waar, Amerikaans onderzoek heeft het uitgewezen. Hij kan nog uren doorgaan, maar hij moet weer op pad. Dus of hij mag afrekenen. 

Dan:

Oh jee, mijn pasje vergeten.

Hè, wat balen, dit.

Ik kom hier niet vandaan namelijk.

Exact vijfhonderd euro bij me, zal je net zien.

Ik ben daarin dus juist heel ouderwets, altijd contant geld op zak, maar geen pasje.

Weet u, ik kom morgen wel te-

Nee, niet morgen. Morgen moet ik naar mijn moeder in het verzorgingstehuis.

Oók een moeder in een verzorgingstehuis? Dan snapt u als geen ander hoe belangrijk die bezoekjes zijn.

Ja, zolang ze er nog is, hè?

Echt? Is het goed zo? Dank u wel!

Schiet ik nog even snel het pashokje in. En dan kom ik snel weer.

Nogmaals heel veel dank. Ciao!

De winkeldame denkt waarschijnlijk dat hij homo is. Dat denken de meeste mensen. Hij heeft een homostem, zeggen ze. Hoog en nasaal. Hij weet zelf ook wel hoe hij klinkt. Lang heeft hij zijn stem vervloekt. ‘Jóhan, vieze hó-mo. Móhan, vieze Jó-mo.’ En lang heeft hij geloofd dat hij dankzij die klotestem nooit iets zou bereiken in zijn leven en dus nooit succesvol en gelukkig zou worden. Dankzij Laura weet hij nu wel beter. Van haar heeft hij geleerd dat de punten die de buitenwereld betitelt als zwak, juist zijn sterkste punten zijn. ‘Ze noemen het je zwaktes. Maar eigenlijk zijn het je superkrachten. Ze zorgen ervoor dat jij ‘jij’ bent. En niemand kan zo fantastisch ‘jij’ zijn als jij!’

’Ik ben ik,’ fluistert Jomo zachtjes tegen zijn spiegelbeeld in de etalageruit. ‘Ik ben fucking ík.’

Foto door Merve Ekmekci via Pexels

Laura Linguelle, zijn Zoetermeerse business coach van Italiaanse afkomst, heeft hem veel nieuwe inzichten verschaft over wat hij tot voor kort als zijn zwakheden zag. ‘Tekortkomingen zijn in feite te ver doorgeschoten kwaliteiten.’ zegt ze. En toch weet hij al zijn hele leven dat zijn stem niet alleen een tekortkoming is. Sterker nog, zijn stem was jarenlang zijn troef. Totdat hij als negentienjarige het open podium betrad en daar, hoger en nasaler dan ooit, Frozen van Madonna persifleerde. En daarmee, en dat kwam ook door de zwarte pruik die als een octopus op zijn hoofd geplakt zat en het enorme gehaakte gewaad dat hij droeg en waarmee hij met veel vertoon over de grond dweilde, de publieksprijs in de wacht sleepte. ‘Koester je succes.’

Laura weet precies waar het ettert bij haar onlineklanten. In welke wonden ze zout moet strooien, zodat ze snakken naar verlichting en zichzelf voor tweeduizend euro per jaar toegang willen verschaffen tot haar pandemonium van Grootdromers en Imperiumbouwers. Iets wat Jomo zichzelf ook heeft gegund. Die wonden waar de grootdromers en imperiumbouwers mee rondlopen, waar de pus uit vloeit en waar de vliegen omheen cirkelen, hebben slechts één infectiehaard: hun onvermogen om zakelijk succesvol te zijn. Harde heelmeester Laura belooft de grootdromers dat ze dankzij haar coaching door deze barrières heen kunnen breken. Dat ze die keten van ontstekingen kunnen stoppen. En dat ze die smerige zweren voor eens en voor altijd kunnen dichtbranden waarna ze de littekens met een met liefde gezalfde pleister mogen afdekken.

En dat hebben de grootdromers en imperiumbouwers hard nodig. Want iets bedenken wat waarlijk uniek was, ja, dat kunnen ze allemaal wel. Hun succesvolle Ideeën delen ze met elkaar in de besloten Facebookgroep. De een nog grootser dan de ander. ‘Think big’, zeggen ze tegen elkaar. En: ‘Je doet het hartstikke goed, Jomo,’ als hij zich weer eens beklaagt over leads die niet terugbellen en marketingcampagnes die geen effect hebben. ‘Je bent jezelf opnieuw aan het uitvinden en dat heeft tijd nodig.’

Als je een imperium wil opbouwen is geduld hebben essentieel. En voor minder dan een imperium doet Jomo het niet. Want hij heeft de kip met de gouden eieren te pakken: Copyplay.

Met Copyplay wil hij medewerkers van saaie, ingedutte bedrijven opnieuw tot leven wekken. Dankzij inspirerende workshops met comedyelementen, waarna deelnemers aan de slag gaan om hun eigen verhaal op te tekenen. Zodat ze weer met plezier en enthousiasme naar hun werk kunnen gaan en hun leven ten volle kunnen leven.

Maar met een uniek concept alleen boek je nog geen omzet. Daar heb je effectieve marketing voor nodig, weet Jomo inmiddels. ‘Échte mensen zijn op zoek naar andere échte mensen. Jóuw klanten zijn échte mensen. Hoe bereik je die mensen nou? Hoe raak je ze in hun hart en zorg je ervoor dat ze klant bij je worden?’ Laura kan uit ervaring precies vertellen hoe je dat voor elkaar krijgt. En eerlijk is eerlijk, Jomo kan nog wel wat hulp gebruiken in het bereiken van klanten.

‘Bedenken die mensen dan moppen en schrijven ze ze daarna op?’, vroeg de verjaardagsvisite hem eens, toen hij, gezeten in een kring bij zijn moeder in de woonkamer, uitlegde wat hij met Copyplay voor elkaar wil krijgen.

Nee, daar ging het natuurlijk helemaal niet om, schreeuwde hij in stilte. Het gaat erom dat je je creatieve energie moet laten stromen, want alleen dan komen de prachtigste, geilste en meest unieke zinnen uit je toetsenbord rollen. Zinnen waarmee je de wereld verovert. Of op z’n minst je baas. Want als je vooruit wilt komen in het leven, is blijven zitten onder een systeemplafond en naar de parkeerplaats staren, wachten tot het vijf uur is, vooral iets wat je níet moet doen. Maar goed, dat zal jij wel weten, met die kutbaan van je bij dat nietszeggende schijtbedrijf. Met je pensioenopbouw en je doorbetaalde vakantiedagen. Blijf vooral lekker zitten waar je zit, want voor jou is dit kennelijk goed genoeg. Een leven waarin jij niet verder kunt komen dan ‘mop bedenken en opschrijven’. Maar ik kies daar niet voor. Ik kies voor het avontuur, een leven dat gelééfd mag worden. En dat ik daarmee op mijn bek ga, ja, dát hoort erbij. Maar dát is het risico van het ondernemerschap. Wát zeg ik, van het leven. Dus neem nog maar een plak leverworst. Met je bek.

‘Nee, het gaat iets dieper dan dat.’ zei hij, waarna hij opstond om te kijken of zijn moeder nog hulp nodig had met de hapjes.

De goedgeklede man in de etalageruit lacht breeduit. ‘Ik durf te leven.’ zegt hij. Klein van postuur maar met een kop vol haar. ‘Lekker bosje haar heb jij toch, Johan,’ zegt zijn moeder vaak, waarna ze door zijn krullen woelt. Iets wat hij, naarmate de jaren verstrijken en alleen zij ouder wordt, steeds minder irritant vindt.

Jomo doet een stap naar voren. ‘Ik zou je doen, Jomo.’ Hij kijkt om zich heen. Heeft iemand dat gehoord? Nee, de winkelstraat is leeg. ‘Ik jou ook, Jomo,’ fluistert hij terug. ‘En weet je waarom? Omdat jij van je leven een succes gaat maken. No matter what. Dít ben jij. Durf kwetsbaar te zijn.’ Hij denkt aan Laura.

‘Dus dan bén je kwetsbaar! En dan? Weet je wie óók kwetsbaar zijn? Jouw klánten! Jij kent je klanten net zo goed als je jezelf kent! Durf je kwetsbaarheid te laten zien. En je klanten zullen met jou gaan connecten. En als ze met je connecten, dan gaan ze je liken. En als ze je liken, dan gaan ze vanzelf van je houden! Dan worden ze je fans! En je fans zijn je mooiste klanten! Zij vertrouwen jou. Ze weten dat jij geen bullshit verkoopt, want jij bent echt! Durf jezelf te laten zien!’

‘Geen bullshit Jomo. Laat ze zien wie jij écht bent.’

Ineens steekt de wind op. Koude lucht priemt door Jomo’s nieuwe lamswollen trui heen, zijn tepels trekken zich in. Hij draait zich om.

Niemand.

Hij draait weer terug. Ineens vindt hij dat hij er belachelijk uitziet, in die dure kleren. Rondom zijn spiegelbeeld kronkelen donkere boomtakken. Bladeren ritselen. Godver. Twintig jaar na dato zitten ze nog steeds in zijn hoofd. Hij knijpt zijn ogen dicht. ‘Ga weg’.

‘Ga je nu hier op straat staan janken? Homo.’ lispelen de bladeren.

Hij recht zijn rug, kijkt naar de hemel. Wát nou, godverdomme! Wat dan, hè? Wat nou als hij gaat huilen, hè? ‘Ik durf kwetsbaar te zijn. Dat maakt mij uniek als mens. Stelletje klootzakken.’

Twintig jaar geleden won hij de publieksprijs op een open podium van zijn studievereniging. Zijn act was het hoogtepunt van de avond. ‘Daar moet je wat mee doen!’ zeiden zijn medestudenten, die hadden gegierd om zijn vertolking van de Queen of Pop. Zijn glas raakte maar niet leeg en toen hij midden in de nacht, dronken van de winst, de drank, van het leven, naar zijn studentenhuis had hij nooit kunnen vermoeden ddat hij pas drie dagen later in het ziekenhuis zou ontwaken.

Het fysieke herstel had hem maanden gekost. Hij werd vier keer aan zijn hoofd geopereerd, zijn kop was kaalgeschoren. ‘Och, die lieve krulletjes van jou,’ had zijn moeder gesimd terwijl ze over zijn gemillimeterde haar streek. ‘Ik hoop toch zo dat die krullen weer terugkomen.’ Jaren later voelde hij nog steeds af en toe aan zijn hoofd, om aan zijn krullen te voelen. Omdat er zoveel was dat nog niet was terug gegroeid.

Jomo drinkt zijn water door een rietje. Nu ziet hij het. Johan mist een filter. Zodat de beurse plekken net iets blauwer ogen en de schaafwonden dieper rood lijken.

Dit ben ik. Op het meest kwetsbare moment in mijn leven. Maar het bracht me waar ik nu ben. Durf jij het aan om je écht kwetsbaar op te stellen? Klik op de link in mijn bio.

De weblink verwijst naar zijn salespagina. ‘Doe het,’ zegt het stemmetje. ‘Een pleister trek je er ook in één keer af.