Publicatie op Tijdschrift Landauer
Literair Tijdschrift Landauer publiceerde de (vooralsnog) eerste scène van mijn manuscript. Dank jullie wel, Sjors Nab en Twan Vet!
Meebewegen in de morgen
Met een knikje weet Sanne dat het moment daar is.
‘Hallo.’
Ze duwt zichzelf overeind. De stoel blijft met zijn achterste poten in het ruwe tapijt steken.
‘Ik ben Sanne Gerritsen.’
Twintig paar ogen kijken haar aan. Niet onderzoekend, niet afwachtend, niet vijandig. Ook niet vriendelijk. Ze kijken gewoon. Naar haar, want zij is degene die nu haar kunstje gaat laten zien.
‘En ik, eh-’
Ze buigt haar benen iets door. De stoel heeft haar klem gezet.
‘Ik ben, of ik bedoel, ik schríjf teksten. Voor bedrijven.’ Ze laat een stilte vallen, zoals de bedoeling is. ‘En dan vragen jullie je natuurlijk af: voor wélke bedrijven?’ Haar blik glijdt naar de voorzitter, die een leesbril aan een touwtje op haar boezem laat rusten. Dan naar de reclameman met het knotje. En daarna naar rechts, naar de IT’er met de plakkerige krul op zijn voorhoofd, die meteen wegkijkt. Allemaal professionals.
‘Bedrijven dus.’ Ze blijft haken. Dit is niet hoe ze het gerepeteerd heeft. ‘Grote bedrijven. Kleine bedrijven.’
Stop ze in de wasmasjien.
‘En wat kunnen wij hierin voor je betekenen?’ vraagt de voorzitter.
Sanne haakt haar duimen achter haar rug om in elkaar. ‘Ik zoek dus nieuwe opdrachten.’ De voorzitter knikt langzaam, als een juf die een kind stimuleert om verder te vertellen. ‘En opdrachtgevers. Bedrijven die behoefte hebben aan-‘
Ja! Daar heeft ze hem weer. ‘Aan snelle, inhoudelijke en effectieve teksten. Voor hun website, nieuwsbrief of blog. Dus zoekt u tekstuele spanning? Denk aan mij, denk aan Sanne.’
Zo. Ze glimlacht.
Klapt bijna achterover. Oepsie.
Ze gaat snel zitten.
‘Heb je een website of een visitekaartje?’ vraagt een pukkelige man die eerder vertelde dat hij graphic designer is. Sanne schudt haar hoofd. De man haalt zijn schouders op.
Ze draait zich om naar rechts, naar Jesse. Hij is de reden dat ze hier is, hij heeft haar hiermee naartoe getroond.
Hij kijkt op van zijn telefoon, knikt kort.
‘Dank je wel, Sanne.’ De bril van de voorzitter wiebelt mee als ze haar lichaam draait in de richting van een vrouw twee stoelen verderop. ‘Liesbeth?’ Liesbeth staat op en steekt van wal. Over wie ze is, wat ze doet en welk probleem ze helpt oplossen. Maar de zinnen bereiken Sanne niet. Losse woorden, hooguit. ‘Tractie.’ ‘Stukje realisatie.’ ‘Talentontwikkeling.’
Woorden waarvan ze een flauw vermoeden heeft wat ze betekenen. Woorden die haar eigenlijk niets zeggen.
Ze staart naar haar blaadje, waarop ze alle namen, alle beroepen en alle gezochte bedrijven of personen heeft genoteerd die tijdens de pitchronde van dit ontbijtnetwerk voorbij zijn gekomen. Ze staart naar alle inkijkjes in de professionele carrières van deze ondernemers, die allemaal precies weten wat hun toegevoegde waarde is, die allemaal kunnen bogen op jarenlange ervaring en die louter rekenen met serieuze jaaromzetten. Ze weet nu al dat ze geen van deze mensen, geen van deze Zelfstandige Professionals, op welke manier dan ook, ergens mee kan helpen. Alsof ze op een feestje is en wel alle hapjes opeet, maar geen cadeautje voor de jarige heeft meegenomen.
Ze hoort hier niet.
Na afloop zoekt ze haar jas en tas bij elkaar en ziet Jesse verderop met de mindfulnesstrainer praten. Ze wil naar hem toe lopen, hem bedanken voor de uitnodiging, maar hem ook vertellen dat ze in haar eigen ondernemersreis nog aan het begin staat, en dat dit netwerk wat haar betreft al een station verder is, maar de voorzitter is sneller en houdt Sanne tegen.
‘Even afrekenen.’
Ze houdt een mobiel pinapparaat voor Sannes neus, zwaait het heen en weer als een hamlap voor de hond. Ze voelt haar hart bonzen als het apparaat verbinding zoekt. Na het horen van de twee korte piepjes blaast ze langzaam uit. De voorzitter glimlacht.
‘Bonnetje?’
‘Nee, dank je.’
‘Je kunt het aftrekken, hè?’
‘Oh. Doe dan maar wel.’
Blankgelakte nagels scheuren het bonnetje los en overhandigen het aan Sanne.
‘En? Hoe vond je het?’
‘Inspirerend,’ antwoordt ze. ‘Goed voor business, denk ik’.
‘Dat is het zeker.’
Sanne denkt even na over wat ze nu kan zeggen.
‘Ik zie dat je twijfelt. Waar zit hem dat in?’
Ze kijkt naar haar gympen. ‘Ik moet er nog even over nadenken. Ik weet niet of ik elke week kan komen en ik las dat dat wel verplicht is.’ Ze gaat natuurlijk niet zeggen dat ze het te duur vindt, dat is niet professioneel. ‘Soms moet ik er vroeg uit omdat ik een interview heb voor de krant. Zoals vanochtend met Jesse.’
Ze kijkt om zich heen. Waar is Jesse?
De voorzitter neemt haar vriendelijk vorsend op. ‘Zoiets als dit moet je durven aangaan. Als je daar de ruimte voor hebt. We beloven niets, je succes bij ons netwerk staat of valt met je eigen inzet.’ Ze plukt haar bril van haar borsten, zet hem op en tuurt naar de grote wandklok. ‘Gut, ik moet ervandoor, ik heb zo een meeting met de DGA.’ Ze knijpt in Sannes arm. ‘Leuk je ontmoet te hebben. Wie weet tot ziens, hè?’
Enkele ogenblikken later is Sanne alleen achtergebleven in de zaal. Tot ziens. Wie weet.
Net als ze haar jas aan wil doen begint haar broekzak te trillen. Ze laat de dikke winterjas uit haar handen vallen, wurmt haar telefoon eruit. Jesse.
Ze veegt haar hand aan haar broek af, opent het bericht.
‘Sorry, moest meteen door. Naar volgende meet.’
Jesse is aan het typen..
‘Oh ja, btw, tekstuele spanning zou ik eruit laten. Btje cringe.’
Sanne is aan het typen..
Jesse is aan het typen..
‘Contact je vlgnde wk over ons plan, k?’
Sanne is aan het typen..
Jesse laatst gez. vandaag om 08.35
Sanne is aan het typen..
Sanne laatst gez. vandaag om 08.36
