Zoals in elk café, in elk restaurant, in elk pannenkoekenhuis en in elke koffiezaak is ook in ons café het onderscheid tussen de verschillende rollen wazig. Wazig, omdat de scheiding tussen werk en privé, tussen formeel en informeel, minder eenduidig is dan bij, laten we zeggen, het hoofdkantoor van de Rabobank.

De eerste kennismaking is altijd positief. Je schrijft goed. Je houdt de vaart erin. Dit is een nieuw geluid. Je vertelstem is origineel. Deze arena kennen we nog niet. Het gesprek erna valt meestal ook in goede aarde. Je neemt het serieus. Je kent de literaire wereld. Je bent niet bang.

Dan volgt de nadere inspectie en blijkt het toch nog niet helemaal wat ze zoeken.

Over dit soort dingen mag je eigenlijk niet praten, want daarmee geef je toe dat je, tja, wat eigenlijk? Er niet bij hoort? Niet goed genoeg bent? Of: dat je niet voldoet aan de wetten van de markt?

Iemand die werkelijk weet hoe het voelt om een incomplete ouder te zijn – niet incompleet omdat je incompleet als mens bent, maar omdat je altijd achter de feiten aanloopt en vaak de deksel op je neus krijgt omdat je tóch de rekbaarheid wil testen – maakt dat je je ten diepste begrepen voelt.

Column geschreven voor literair tijdschrift Landauer. Over All That Stress! (‘Stress-hands!’) En over welk - voor die tijd hypermodern - middel mijn neurotische opa en miskende oma beschikte om die stress te lijf te gaan.